کد مطلب:276515 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:111
شناخته شدن نزد اصحاب اعراف
چون با دعا كردن مولایمان صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشریف - اصحاب اعراف را یاری كرده و نزد آنان شناخته شده است، پس در حقّ او شفاعت می كنند و به شفاعت آن ها وارد بهشت گردد. خداوند - عزّوجلّ - فرموده: «وَعَلَی الأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِیماهُمْ»؛ [1] و بر اعراف رجالی هستند كه هریك را به چهره هایشان می شناسند.
سخن در این جا پیرامون سه امر می باشد:
اول، معنی اعراف: علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود به سند صحیحی از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام آورده كه فرمود: اعراف بلندی ای است بین بهشت و جهنّم، و رجال امامان علیهم السلام می باشند.... [2] .
دوم، رجال اعراف كیانند؟: چنان كه در حدیث فوق - در روایت علی بن ابراهیم - دانسته شد آن ها امامان علیهم السلام هستند.
و نیز در مجمع البیان از حضرت ابوجعفر باقرعلیه السلام است كه فرمود: آنان آل محمدعلیهم السلام هستند، داخل بهشت نشود مگر كسی كه ایشان را شناخته و آن ها او را شناخته باشند، و به جهنم داخل نشود مگر آن كس كه آنان را انكار كند و آنان او را انكار نمایند. [3] .
و در تفسیر البرهان از آن حضرت آمده كه فرمود: ماییم آن رجال. امامان از ما، می شناسند چه كسی داخل جهنم و چه كسی داخل بهشت می شود، همان طور كه شما در قبایلتان مرد را می شناسید كه خوب است یا بد. [4] .
و نیز در همان تفسیر مسنداً از امام باقر و امام صادق علیهما السلام درباره فرموده خدای - عزّوجلّ -: «وَعَلَی الأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِیماهُمْ»، فرمود: آنان امامان هستند.
و نیز به سند صحیحی از بُرید بن معاویه عجلی آمده كه گفت: از حضرت ابوجعفر
[ صفحه 551]
باقرعلیه السلام درباره فرموده خدای تعالی: «وَعَلَی الأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِیماهُمْ» پرسیدم. فرمود: درباره این امت نازل شد، و رجال: امامان از آل محمدعلیهم السلام هستند. عرض كردم: اعراف چیست؟ فرمود: پُلی بین بهشت و جهنم است، پس امام از ما برای هر كدام از مؤمنین گنهكار شفاعت كند نجات یابد، و هركه را كه شفاعت نكند سقوط می نماید. [5] .
و روایات در این باره بسیار است و بین این خبر و روایت علی بن ابراهیم قمی در معنی اعراف منافاتی نیست.
سوم: دعا برای صاحب الزمان علیه السلام مایه شفاعت اصحاب اعراف است. در مجمع البیان مرفوعاً از اصبغ بن نباته روایت است كه گفت: در حضور علی علیه السلام نشسته بودم كه ابن الكوّا به خدمتش آمد و درباره این آیه «وَعَلَی الأَعْرافِ...» از آن حضرت پرسید. فرمود: خدا بر تو رحم آرد ای ابن الكوّا! ما روز قیامت بین بهشت و جهنم می ایستیم، پس هركه ما را [در دنیا] یاری كرده از چهره اش می شناسیم و او را وارد بهشت می كنیم و هركه ما را دشمن داشته از چهره اش می شناسیم و به جهنم روانه می سازیم. [6] .
وجه دلالت این حدیث این كه سابقاً گفتیم: دعا برای مولایمان صاحب الزمان علیه السلام از اقسام یاری آن حضرت به زبان است، و چون یاری كردن - در این روایت - وسیله رستگاری به شفاعت و شناخته شدن نزد اصحاب اعراف شمرده شده، پس دعا كننده مشمول آن می گردد.
سخن در این جا پیرامون سه امر می باشد:
اول، معنی اعراف: علی بن ابراهیم قمی در تفسیر خود به سند صحیحی از حضرت ابی عبد اللَّه صادق علیه السلام آورده كه فرمود: اعراف بلندی ای است بین بهشت و جهنّم، و رجال امامان علیهم السلام می باشند.... [2] .
دوم، رجال اعراف كیانند؟: چنان كه در حدیث فوق - در روایت علی بن ابراهیم - دانسته شد آن ها امامان علیهم السلام هستند.
و نیز در مجمع البیان از حضرت ابوجعفر باقرعلیه السلام است كه فرمود: آنان آل محمدعلیهم السلام هستند، داخل بهشت نشود مگر كسی كه ایشان را شناخته و آن ها او را شناخته باشند، و به جهنم داخل نشود مگر آن كس كه آنان را انكار كند و آنان او را انكار نمایند. [3] .
و در تفسیر البرهان از آن حضرت آمده كه فرمود: ماییم آن رجال. امامان از ما، می شناسند چه كسی داخل جهنم و چه كسی داخل بهشت می شود، همان طور كه شما در قبایلتان مرد را می شناسید كه خوب است یا بد. [4] .
و نیز در همان تفسیر مسنداً از امام باقر و امام صادق علیهما السلام درباره فرموده خدای - عزّوجلّ -: «وَعَلَی الأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِیماهُمْ»، فرمود: آنان امامان هستند.
و نیز به سند صحیحی از بُرید بن معاویه عجلی آمده كه گفت: از حضرت ابوجعفر
[ صفحه 551]
باقرعلیه السلام درباره فرموده خدای تعالی: «وَعَلَی الأَعْرافِ رِجالٌ یَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِیماهُمْ» پرسیدم. فرمود: درباره این امت نازل شد، و رجال: امامان از آل محمدعلیهم السلام هستند. عرض كردم: اعراف چیست؟ فرمود: پُلی بین بهشت و جهنم است، پس امام از ما برای هر كدام از مؤمنین گنهكار شفاعت كند نجات یابد، و هركه را كه شفاعت نكند سقوط می نماید. [5] .
و روایات در این باره بسیار است و بین این خبر و روایت علی بن ابراهیم قمی در معنی اعراف منافاتی نیست.
سوم: دعا برای صاحب الزمان علیه السلام مایه شفاعت اصحاب اعراف است. در مجمع البیان مرفوعاً از اصبغ بن نباته روایت است كه گفت: در حضور علی علیه السلام نشسته بودم كه ابن الكوّا به خدمتش آمد و درباره این آیه «وَعَلَی الأَعْرافِ...» از آن حضرت پرسید. فرمود: خدا بر تو رحم آرد ای ابن الكوّا! ما روز قیامت بین بهشت و جهنم می ایستیم، پس هركه ما را [در دنیا] یاری كرده از چهره اش می شناسیم و او را وارد بهشت می كنیم و هركه ما را دشمن داشته از چهره اش می شناسیم و به جهنم روانه می سازیم. [6] .
وجه دلالت این حدیث این كه سابقاً گفتیم: دعا برای مولایمان صاحب الزمان علیه السلام از اقسام یاری آن حضرت به زبان است، و چون یاری كردن - در این روایت - وسیله رستگاری به شفاعت و شناخته شدن نزد اصحاب اعراف شمرده شده، پس دعا كننده مشمول آن می گردد.
[1] سوره اعراف، آيه 46.
[2] تفسير قمي: 231:1.
[3] مجمع البيان: 423:4.
[4] البرهان: 18:2.
[5] البرهان: 18:2.
[6] مجمع البيان: 423:2.